We gaan het nu eens niet hebben over gestegen grondstofprijzen, hogere energielasten, de inflatie, huurstijgingen en de toegenomen cao-lonen. Want dat zijn factoren waar je als ondernemer in de tweewielerbranche weinig grip op hebt. Overigens kun je daarbij wel de keuze maken of je deze extra kosten deels doorberekent aan je klant.
Maar wat mij al langer opvalt in de tweewielerbranche is dat de werkplaats nog vaak als een kostenpost wordt gezien. Het uurtarief ligt vast en is bij veel ondernemingen al jaren hetzelfde. Terwijl bijvoorbeeld in de autobranche wel een logische prijsopbouw is. Ik zie kleine werkplaatsen tot 70 euro per uur rekenen, universele garages tot 90 euro per uur en dealerbedrijven tot wel 130 euro per uur. Daarbij worden kansen op bijverkoop benut (zoals het litertje ruitenwisservloeistof).
Ik vind dat professionele tweewielerbedrijven zich inmiddels prima kunnen vergelijken met dealerbedrijven. Vooral door de fors gestegen kwaliteit van e-bikes, cargobikes en sportieve fietsen verkoopt het gros van de winkels namelijk premium merken. Met navenante prijzen.
Dezelfde vergelijking geldt voor de techniek, waarbij fietsen complexere producten zijn geworden. Specialistische kennis voor het onderhoud en de reparatie is noodzakelijk. Bovendien kunnen veel eigenaren hun fiets zelf niet meer onderhouden of repareren.
Tenslotte is er al jaren een tekort aan technisch personeel, zoals automonteurs én fietstechnici. En omdat de ontwikkelingen snel gaan, moet je als ondernemer investeren in trainingen, opleidingen en in gereedschap en apparatuur.
De opbrengst van je werkplaats is uren maal tarief. Hoe positioneer je de waarde van jouw werkplaats?
Dit blog is ook gepubliceerd in het vakblad Tweewieler.